Юрый ЖАЎНОЎ: «У мяне, здаецца, зараз сесiя...»

Юрый ЖАЎНОЎ: «У мяне, здаецца, зараз сесiя...»

Цяпер яны багатыя i знакамiтыя. Цяпер — гэта пасля 19 лiстапада, пасля цудаў, якiх нiколi раней не здаралася ў беларускiм футболе. У спартыўных, каляспартыўных i нават неспартыўных колах толькi тое i робяць зараз, што размаўляюць пра футбол. У аўтобусе, якi вязе ў Любань удзельнiкаў акцыi «Спартсмены — дзецям», я iмкнуся заснуць пад абмеркаванне ўвогуле глабальнага: «Цi гэта крытыка паўздзейнiчала на Глеба, цi па нейкай iншай прычыне гуляў ён у Польшчы зусiм не так, як у Мiнску» i «Чаму Жаўнова вынесла ад штрафной». I няма размоў больш прыемных для мяне ва ўсiм свеце. Вось так цяпер: усё жыццё — гульня, прычым гульня ў футбол.

Героi дня — маладзёжная зборная па футболу — таксама з’явiлiся ў Любанi, падарылi дзецям пральную машыну i яшчэ шмат чаго i са сцэны мясцовага Дома культуры выглядалi «нармальнымi», «без пантоў», «пацанамi». Сваiх прэмiяльных яны, праўда, яшчэ не бачылi, але пра суму ведалi нават да гульнi ў Вронках. Цяпер дакладна ведаюць i пра суму, i пра падарункi. Нiчога не скажаш — заслужылi. Тым, што прадэманстравалi не якi ў нас футбол, а якiм бы ён мог быць.

Некаторым вось у якасцi падарункаў дасталiся пуцёўкi ў вясельнае падарожжа. Справа ў тым, што «маладзёжку» i БАТЭ захлiснула эпiдэмiя — зусiм не грыпу, як польскiх калег, а вяселляў. Арцём Канцавы, Вiталь Надзiеўскi, Павел Кiрыльчык якраз i паедуць у такiя падарожжы. У Егiпет адправiцца i галкiпер Юрый Жаўноў. Не адзiн, i яшчэ не з жонкай, а проста з Аняй. Аня — гэта Ганна Глазкова, гiмнастка, студэнтка i, зразумела, прыгажуня. Чаму футбалiстам так падабаюцца гiмнасткi, Жаўноў не ведае, але сцвярджае, што ён быў першаадкрывальнiкам, у сэнсе: першым пачаў сустракацца яшчэ ў вучылiшчы алiмпiйскага рэзерву са Святланай Янушэўскай. Змянiлiся часы — змянiлiся iмёны: Святлана ў пэўны момант усё часцей пачала з’яўляцца ў кампанii Косцi Кальцова. I што я хачу гэтым сказаць? А тое, што хакеiст Кальцоў нарадзiўся ў адзiн дзень з футбалiстам Жаўновым — у двойчы шчаслiвы для беларускага спорту дзень 17 красавiка 1981 года. Такае вось маленькае супадзенне, якое прымушае задумацца: а што, магчыма, i сапраўды зоркi ўплываюць на людзей. Нават калi гэтыя людзi — самi «зоркi».

Нягледзячы на тое, што ён цяпер жах якi славуты, на iнтэрв’ю Юрый Жаўноў прыходзiць своечасова i цярплiва мяне чакае. Мне падабаецца яго пачуццё гумару i манера спачатку шчыра ўсё расказаць, а потым спахапiцца: «Ты ж толькi гэта не пiшы. Юрый Iосiфавiч пачытае — скажа: «Ты што, пацан, зусiм «патух»?» Асцярожнасць i прадуманасць — гэта не пра яго.

— Як табе вяселле Канцавога?
— На «ўра». Увогуле яно павiнна было быць 15 лiстапада, але тут гэтыя гульнi плэй-оф... Юрый Iосiфавiч (галоўны трэнер маладзёжнай зборнай. — Аўт.) патэлефанаваў, лiтаральна за дзве гадзiны ўсё ўладзiў — вяселле нейкiх iншых важных людзей перанеслi на 15-е, а Арцёма — на 21-е. Праз Юрыя Iосiфавiча можна вырашаць любыя праблемы, асаблiва калi i ў чэмпiянаце, i ў зборнай усё складваецца выдатна. Ён i з iнстытутам дапамагае хлопцам — перанесцi экзамен, сесiю, напрыклад. Ён жа сам там (у акадэмii фiзвыхавання. — Аўт.) вучыўся калiсьцi. Тэлефануе дэкану i кажа...

— ...Жаўнову трэба «пяцёрку» паставiць?
— Жаўноў там не вучыцца. Я вучуся ў педунiверсiтэце.

— На настаўнiка фiзкультуры?
— А на каго ж яшчэ? На iншае б не хапiла часу. У мяне зараз, здаецца, сесiя, а я тут iнтэрв’ю раздаю...

— У камандзе былi яшчэ вяселлi...
— Было вяселле, калi мы гулялi з палякамi, у Арцёма Ганчарыка — ён летась у нашым клубе быў. Той, хто гуляў у зборнай, на свята не трапiў. Так што ён яшчэ павiнен «адказаць» за гэты свой «учынак». У пятнiцу было вяселле ў Канцавога, а ў Гродна — у Надзiеўскага, у суботу — у Кiрыльчыка. Палова пайшла на адно, палова — на другое.

— А як адзначалi перамогу?
— У Польшчы пасля гульнi мы паехалi на вячэру ў гасцiнiцу. Там на стале ўвесь джэнтльменскi набор — шампанскае, пiва. Пасядзелi, павячэралi. Асабiста я абмежаваўся пiвам, паеў крыху — ад перанапружання не хацелася, яшчэ i ў самалёце галава балела.

— А ў Мiнску ў аэрапорце — натоўпы фанатаў, кветкi i аркестр?
— У аэрапорце нейкi балельшчык падышоў ззаду i на галаву мне вылiў бутэльку шампанскага. Я сеў у машыну i хутка дадому з’ехаў. Некаторыя, я ведаю, на дыскатэку пайшлi. У мяне ўжо сiл не было — я паехаў адсыпацца. Шчыра кажучы, яшчэ толкам i не адзначылi перамогу. Дарэчы, днямi Лёша Бага — ён у нас масавiк-забаўнiк i тамада — збiрае кампашку, пасядзiм дзе-небудзь.

— Да ўсеагульнай увагi прызвычаiўся?
— У Любанi мяне трэсла, калi на сцэну выклiкалi, — я на футбольным полi так не хваляваўся. Майку пасля гэтага выкручваць можна было. Проста нечакана — мы думалi, што наш капiтан будзе за ўсiх гаварыць, а мы так, пасядзiм для «прыкуркi». Яшчэ i ў Барысаве 7 снежня на банкеце БАТЭ выступаць прыйдзецца.

— Якая ўстаноўка была на гульню ў Польшчы?
— Юрый Iосiфавiч сказаў: «Хлопцы, не бойцеся, выйдзiце разняволенымi. Па патэнцыялу мы павiнны iх абыгрываць. Палякi ў Мiнску згулялi сваю лепшую гульню. А мы — не самую лепшую. Калi мы будзем гуляць так, як з чэхамi ў Барысаве — мы iх перайгралi 1:0, — то павiнны выйграць». Ну i сказаў, што ўся краiна перажывае... А потым з кожным iграком — iндывiдуальная гутарка.

— Як табе ў мiнскай сустрэчы собiла выйсцi за штрафную?
— Хацеў рукой выкiнуць мяч, а iграка крыху перакрылi, i па iнерцыi нага выйшла. Але мяч не выйшаў, гэта я магу на 90 працэнтаў сказаць. Дома так не судзяць, як судзiлi нас галандцы. Гэта недарэчная выпадковасць, але ён захацеў — i свiснуў.

— А што мелi на ўвазе ў «Навiнах», калi казалi, што аж за два днi да матча на «Дынама» ўключылi падагрэў? Ён увогуле там быў?
— Калi ён i быў, то такi няякасны ў нас падагрэў. Унiзе поле было мёрзлае. Калi быў пенальцi, я бег на iграка i паслiзнуўся. Я глядзеў потым на паўторы — у мяне ногi раз’ехалiся, i я нiчога не мог зрабiць, урэзаўся ў iграка. Так што поле было не вельмi.

— Таму ў Польшчы вы гулялi лепш?
— На добрым стадыёне заўсёды прыемна гуляць. На выездзе часам сапраўды лягчэй. У Мiнску прыйшло шмат гледачоў, слiзкае поле, вельмi халоднае надвор’е. Асабiста ў мяне ногi замерзлi так, што я выбiць мяч не мог.

— Ты лiчыш, дзесяць тысяч — гэта шмат гледачоў?
— Спадзявалiся на большае, аднак i тыя, хто прыйшоў, крычалi так, што я свайго голасу не чуў.

— Грошы на адпачынак атрымалi?
— Не, абяцалi другога снежня аддаць.

— На што патрацiш?
— Куплю аўтамабiль з магнiтолай, касцюм з «адлiвам», i — у Ялту... Грошы звычайна непрыкметна разыходзяцца. Што-небудзь прыгожае купiш з рэчаў — i ўсё. Звычайна за ўвесь год я нiчога сур’ёзнага сабе не набываю. Прэмiяльныя ў нас у клубе невялiкiя, толькi ў канцы чэмпiянату, калi iдзе заваяванне медалёў, нам налiчваюць працэнты.

— I куды паедзеш адпачываць?
— У Егiпет.

— Гуляеш у Барысаве, а жывеш у Мiнску?
— У нас амаль усе, хто гуляе ў Барысаве, жывуць у Мiнску. Кожны дзень ездзiм з Мiнска ў Барысаў. Гадзiна — i на месцы. Праўда, нас «лайнер» гэты — «Iкарус» чырвоненькi — «дастаў». Каманда, здаецца, i ў медалях уся, а аўтобус не могуць нiяк нармальны купiць. У аварыях некалькi разоў пабывалi. У мiнулым сезоне па дарозе ў Магiлёў трапiлi ў аварыю. Ехалi ўначы, пайшоў снег. На перакрыжаваннi знак заляпiла снегам, вадзiцель не заўважыў яго i з’ехаў у кювет. Калi б там не было дрэва, у якое мы ўрэзалiся, — усё, канец. Перавярнулiся б, i ўсё закончылася б, хутчэй за ўсё, куды больш трагiчна... А на наступны дзень матч гулялi i выйгралi 4:1. А потым «залаты» матч з «Нёманам» гулялi i выйгралi таксама. Вось так нас лёс правяраў...

— Пасыпалiся прапановы ад замежных клубаў?
— Ага, не ведаем, куды схавацца... Калi яны i пасыпалiся, то мы пра гэта не ведаем. Звяртаюцца ж да кiраўнiцтва. Да нас пакуль нiхто нiчога не даводзiў. Мы здагадваемся, канешне, што i ва Украiне, i ў Польшчы ёсць зацiкаўленыя, але мне асабiста нiхто не тэлефанаваў.

— Але калi з’явяцца прапановы, ты не будзеш доўга раздумваць...
— Варатар, канешне, можа куды-небудзь паехаць за добрыя грошы, але там трэба будзе сядзець на замене. А мне перад чэмпiянатам Еўропы патрэбна гулявая практыка. Таму я думаю, што ў гэтым годзе я нiкуды не паеду, ва ўсякiм разе, першы круг буду гуляць у Беларусi. Магчыма, пасля чэмпiянату Еўропы кудысьцi запросяць. Мне i Юрый Iосiфавiч сказаў, што пакуль не трэба спяшацца. Калi мадрыдскi «Рэал» патэлефануе, цi Рома Абрамовiч, тады адразу адпусцяць, канешне.