Рэнан Брэссан: Футбол, фасоля i беларуская мова ў жыцці легіянера з Бразіліі

Бразильский легионер футбольного клуба "Гомель" Ренан Брессан рассказал газете "Звязда" о своей футбольной и личной жизни.

Рэнан Брэсан Бардзіні, цэнтральны паўабаронца футбольнага клуба «Гомель», балельшчыкамі клуба неаднаразова прызнаецца лепшым гульцом. За легіянера з Бразіліі беларусы шчыра хварэюць, на сайтах яго называюць «прыгажуном» не толькі за знешні выгляд, але і за гульню. Яму толькі 21 год, і з іх два з паловай ён працуе ў нашай краіне. На яго заглядаюцца не толькі дзяўчаты, але і скаўты, якія пралічваюць патэнцыял футбаліста і магчымасць перакупіць яго ў іншыя клубы. А ён тым часам дае неблагія перадачы партнёрам на полі, удасканальвае свае веды ў мове, дапамагае бацькам і плануе ажаніцца з каханай дзяўчынай.

«Я пачынаў гуляць у футбол разам з татам і братам, мне было тады гадоў пяць, а з дзевяці я прыйшоў займацца ў спартыўную школу. Да 18 гадоў на радзіме гуляў, а потым сюды прыехаў. Нас ў сям’і тры браты. Самы малодшы вучыцца зараз ва ўніверсітэце. А старэйшы да гэтага часу гуляе ў футбол, але ж не прафесійна, з сябрамі, пасля працы на мэблевай фабрыцы.

Калі быў малады, футбол быў як гульня для кожнага юнака, потым зразумеў, што гэтым заняткам можна зарабіць грошы і трэба ісці ў прафесійны футбол. Я заўсёды любіў спорт. Футбол для мяне на першым месцы, а валейбол — на другім. Я гуляў і ў валейбол раней, але ж больш падабаецца ўсё ж футбол…

Я спачатку вельмі мала ведаў пра Беларусь. Ведаў, што тут холадна вельмі. У нас няма такога халоднага надвор’я. Два з паловай года прайшло, прызвычаіўся, зараз без праблем — і мінус 10 можна. Мне падабаецца тут... Калі Марыяна прыехала з Бразіліі сюды ў красавіку, яна замярзала. Не ведаю, што б з ёй было, калі б яна прыехала ў студзені!

Вывучаць русскую мову спачатку было вельмі складана. Гэта ж трэцяя ў свеце па складанасці — руская мова!.. Мая родная — партугальская мова, і я дрэнна валодаю англійскай. Першыя словы былі: «Привет! Как дела?». Потым беларусы мяне крыху навучылі і іншай лексіцы, не зусім літаратурнай.

Па-беларуску не разумею. «Дзякуй» — гэта «спасибо», так?..

Пакуль не ведаю нават, што такое дранiкi. Самым складаным для мяне спачатку, акрамя надвор’я, было харчаванне. У нас таксама гатуюць з бульбы, рысу і макарону, але ж зусім інакш. І ў нас больш па аб’ёме ядуць, чым у вас. Для мяне вельмі важна, каб была фасоля, тут яе вельмі мала. Але ж гэта не страшна — гульні не перашкаджае. Увогуле ж у нас многа падобнага. Зразумела, людзі крыху іншыя. П’юць тут больш, кураць таксама больш.

Балельшчыкі вельмі добрыя тут. Калі мы гуляем на выездзе, з МТЗ, напрыклад, там балельшчыкаў можа быць 500 чалавек, а тут заўсёды — 4-5 тысяч. Незалежна ад матчу. Прыхільнікі футбола мяне любяць, я таксама іх люблю. Значыць, я павінен яшчэ лепш гуляць.

Дома я люблю пляж, шашлык, адпачынак са сваёй сям’ёй і сябрамі. А тут асноўнае — інтэрнэт. Кожны дзень я звязваюся праз сусветную сетку з мамай, татам, братамі, сябрамі… Яны ведаюць, як праходзіць кожны дзень майго жыцця. У выхадны дзень я люблю паспаць і пагуляць дзе-небудзь у парку.

Зразумела, усе футбалісты жадаюць зарабіць грошы — я таксама. Я хачу іграць ужо тут — у Еўропе, бо ведаю мову… Натуральна, я хачу ажаніцца з маёй каханай дзяўчынай, хачу, каб у нас былі дзеці — дачка і сын».